Leszek Bubel

---

Życiorys

Rodzina i działalność w okresie PRL

Leszek Bubel, syn Karola i Sabiny z domu Tarapata, dorastał w rodzinie, której nieodłącznym elementem była działalność handlowa. Jego ojciec prowadził sklep galanteryjny oraz stolarnię, co wpłynęło na życiowe ścieżki Leszka. W 1967 roku przeprowadził się do Warszawy, gdzie rozpoczął naukę w szkole podstawowej. W 1976 roku uzyskał dyplom czeladniczy, a następnie w 1979 roku, osiągnął mistrzowski tytuł w zawodzie złotniczym, zostając najmłodszym mistrzem w historii polskiego złotnictwa.

W tym samym roku założył własną pracownię złotniczą, a swoje wykształcenie zakończył w 1980 roku, kończąc liceum ogólnokształcące. Należał do grona osób, które w momencie wprowadzenia stanu wojennego aktywnie uczestniczyły w życiu społecznym; został internowany 4 września 1982 roku, a zwolnienie uzyskał 14 września tegoż roku.

Działalność polityczna w III RP

W 1991 roku Leszek Bubel postanowił zaangażować się w działalność polityczną i zdobył mandat posła na Sejm I kadencji z ramienia Polskiej Partii Przyjaciół Piwa. Początkowo powiązany z Polskim Programem Gospodarczym (frakcją Duże Piwo Janusza Rewińskiego), pod koniec kadencji jednak działał jako poseł niezrzeszony. W roli prezydenta PPPP, nie zdołał jednak przeprowadzić dalszej aktywnej działalności po 1993 roku.

Kolejnym krokiem w jego karierze było powołanie w 1995 roku partii Forum Walki z Bezprawiem, której celem było wprowadzenie powszechnej amnestii. Niestety, ta organizacja również nie zyskała na znaczeniu. Jako kandydat tej partii, wystartował w wyborach prezydenckich w 1995 roku, zdobywając jedynie 6825 głosów, co stanowiło 0,04% poparcia, a co za tym idzie zajął ostatnią, 13. pozycję.

W 2004 roku stał na czele nowo utworzonych partii: Polskiej Partii Narodowej oraz jednego z wielu Stronnictw Narodowych. W wyborach uzupełniających do Senatu w katowickim okręgu uzyskał jedynie 167 głosów. W 2005 roku zgłosił swoją kandydaturę na prezydenta jako przedstawiciel Polskiej Partii Narodowej, wspierany przez Narodowy Front Walki Młodych oraz Polskie Stowarzyszenie Nie dla Unii Europejskiej, jednak osiągnął tylko 18,828 głosów, co dało mu 10. miejsce na 12 kandydatów. Reprezentował również PPN w wyborach do Sejmu, gdzie partia zdobyła 0,29% głosów w skali kraju.

Po wykluczeniu PPN z ewidencji partii politycznych w 2014 roku, w 2015 leszek Bubel zarejestrował się jako kandydat KWW Zbigniewa Stonogi do Senatu w okręgu szczecińskim, ale lista została wymazana. W 2019 roku startował jako niezależny kandydat do Senatu na X kadencję.

Działalność wydawnicza w III RP

Równolegle z działalnością polityczną, Leszek Bubel zajął się także wydawnictwem, planując publikację około tysiąca książek, w tym pięćdziesięciu autorstwa własnego. Stworzył również szereg pism, wśród których można wymienić: „Tylko Polska”, „Polonia. Pismo Patriotyczne”, „Miesięcznik Narodowy”, „Kwartalnik Narodowy”, „Super Detektyw”, „Supertygrys”, „Tajemnice Świata”, „Samoobrona. Gazeta Ogólnopolska”, „ABC Humoru”, „Szybki Kontakt”, „Ściśle Tajne”, „Poradnik Turystyczny”.

Przełomowym momentem w jego karierze muzycznej była piosenka „Longinus Zerwimycka”, którą zaprezentował na portalu YouTube na początku 2008 roku, wywołując kontrowersje i protesty. Zainaugurowało to jego muzyczną działalność w ramach zespołu Bubel Band, który wydaje albumy dołączane do redagowanych przez niego czasopism.

Zarzuty i postępowania

Leszek Bubel był wielokrotnie oskarżany przez różne środowiska o promowanie rasizmu, antysemityzmu, znieważanie religii oraz kulturowej tożsamości Żydów. Krytyka skierowana była także na jego publikacje takie jak „Jak rozpoznać Żyda”, „Prawda o żydowskich mordach rytualnych” czy „Polsko-żydowska wojna o krzyże”. W ostatniej z wymienionych publikacji, autor posłużył się kontrowersyjnymi zwrotami, takimi jak: „obrzezano im mózgi” (w odniesieniu do studentów, którzy złożyli pozew przeciwko księdzu Henrykowi Jankowskiemu) oraz „pejsaty paplament” (o Sejmie III kadencji).

Leszek Bubel w wywiadach sam siebie określał jako „naczelnego antysemitę RP”. W październiku 2005 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Pragi uznał go winnym znieważenia Żydów, jednak odstępując od wymierzania kary, nałożył środek karny w postaci świadczenia pieniężnego o wartości 2,5 tys. zł na rzecz Polskiego Czerwonego Krzyża. W lutym 2006 roku wyrok ten został zmieniony przez warszawski Sąd Okręgowy, skazując Bubla na grzywnę w wysokości 5 tys. zł.

---

Oceń: Leszek Bubel

---