Wojciech Staręga

Wojciech Staręga urodził się w Węgrowie, jednak swoje dzieciństwo oraz młodość spędził w Siedlcach, gdzie z pewnością rozwijał swoje zainteresowania naukowe. W latach 1958-1962 studiował na Wydziale Biologii Uniwersytetu Warszawskiego, zdobywając tytuł magistra biologii. Już od 1958 roku związał swoje życie zawodowe z Instytutem Zoologii Polskiej Akademii Nauk, kolejno zajmując miejsca od młodszego asystenta do docenta. W 1969 roku obronił doktorat, co stanowiło istotny krok w jego karierze naukowej.

Jego habilitacja miała miejsce na UAM w Poznaniu w 1977 roku. Po uzyskaniu tego tytułu, rozpoczął pracę w Zakładzie Biologii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Siedlcach, gdzie w latach 1980-1981 piastował stanowisko dziekana Wydziału Biologii. Po kilku latach wrócił do Instytutu Zoologii PAN, a w latach 1987-1989 pracował w Natal Museum w Pietermaritzburgu w Republice Południowej Afryki.

W latach 1990-1999 był zatrudniony na Wydziale Biologii Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku, a następnie w Akademii Podlaskiej, gdzie zakończył swoją aktywną karierę zawodową, przechodząc na emeryturę w 2009 roku. Otrzymał tytuł profesora w 1998 roku, co podkreśla jego wkład w rozwój nauki.

Prowadząc badania, Wojciech Staręga specjalizował się w zakresie ekologii, systematyki oraz ewolucji stawonogów, zwłaszcza pająków i kosarzy. W odniesieniu do tych ostatnich uzyskał status światowego autorytetu. W swoim dorobku naukowym posiada 87 publikacji, w większości stanowiących obszerne monografie. Opisał wiele nowych gatunków, w tym 12 nowych rodzajów oraz nową podrodzinę. Był również autorem licznych artykułów popularnonaukowych, redaktorem czasopism naukowych oraz członkiem rad naukowych.

Na pamiątkę jego osiągnięć w dziedzinie entomologii, na cześć Wojciecha Staręgi nazwano kilka gatunków i jeden rodzaj kosarzy.